วันที่ 6 มิถุนายน 64 ที่บ้านของน้องชมพู่ จ.มุกดาหาร ชาวบ้านรวมตัวกันถือข้าวหม้อแกงหม้อ พร้อมทั้งพานบายศรีสู่ขวัญมาทำพิธีเอิ้นขวัญ หรือเรียกขวัญกำลังใจให้กับครอบครัวของน้องชมพู่ ซึ่งเป็นพิธีตามความเชื่อของชาวอีสาน หลังเจอเรื่องร้ายๆ และเพื่อเป็นการให้กำลังใจให้กับครอบครัวของแม่น้องชมพู่ ในช่วงเวลาใกล้เคียงกับที่ลุงพลจัดงาน
โดยพิธีเริ่มต้นมียายยอน หมอธรรมในหมู่บ้านยกพานบูชา และเป็นคนกล่าวเริ่มการทำพิธีด้วยภาษาท้องถิ่น จากนั้นก็นำด้ายสายสิญจน์มาผูกข้อมือ และให้พรกับแม่น้องชมพู่เป็นภาษาพื้นเมือง จับใจความได้ว่า “จากนี้ไปขอให้เจอแต่เรื่องดีๆ เรื่องเลวร้ายขอให้ออกไป ชาวบ้านพวกเราไม่เคยทิ้ง ยังอยู่กับครอบครัวของน้องชมพู่ตลอด ไม่ต้องกังวลว่าจะอยู่คนเดียว”
เมื่อหมอธรรมพูดจบประโยคนี้ แม่ชมพู่ก็ร้องไห้ออกมา ยายยอนคนทำพิธีก็ร้องไห้ตาม เนื่องจากทราบซึ้งน้ำใจของชาวบ้านที่ไม่เคยทิ้งให้ครอบครัวต้องเดียวดายตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมา โดยหลังจากผูกข้อมือเสร็จ ก็เป็นการรดน้ำมนต์ปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย พร้อมเรียกขวัญกำลังใจให้กลับคืนมา
ทางแม่น้องชมพู่กล่าวว่าขอบคุณชาวบ้านในวันนี้ โดยตนซึ้งใจมาก แม้ว่าวันนี้จะไม่มีคนในครอบครัวมา แต่ก็มียังมีชาวบ้าน ซึ่งการผูกข้อมือ ชาวบ้านบางคนก็ร้องไห้ คาดว่าเขาคงมีความรู้สึกเดียวกับแม่และสิ่งที่ทำให้ตื้นตันที่สุด ชาวบ้านบอกว่า ไม่ได้อยู่คนเดียว ชาวบ้านยังอยู่เคียงข้าง มีอะไรก็ให้บอก ยืนยันจะต่อสู้เพื่อลูกจนตัวตาย
ทั้งนี้ เมื่อทำพิธีเสร็จ บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น ชาวบ้านก็ร่วมกันกินข้าวที่เตรียมมา
